WEER VEEL MEEGEMAAKT

Hallo allemaal,

Sorry dat het zo lang heeft geduurd, voordat ik weer iets op de site zette, maar we hebben de laatste tijd vaak zonder stroom (en stromend water) gezeten. Het is dus weer een erg lang verhaal geworden. Veel leesplezier!

Ontmoeting collega
Vlak voordat ik naar Oeganda vertrok, hoorde ik dat een collega van mij (Jos van Berlo) ook plannen had om in mei 2008 naar Afrika te gaan. Welk land was toen nog niet bekend, dus het was een verrassing toen ik hoorde dat hij eind april naar Oeganda zou komen. Na wat email-contact kreeg ik, toen hij een week in Oeganda was samen met Lau en Bernard, een sms-je dat ze van Soroti naar Jinja gingen reizen. Na een aantal sms-jes heen en weer om te regelen dat ze bij Babies Home langs konden komen, bleek het weeshuis al op hun programma te staan. Ze kwamen helaas pas ’s avonds toen alle kinderen al op bed lagen, maar ik heb ze toch het een en ander kunnen laten zien en we hadden natuurlijk veel bij te praten. Het was erg leuk om weer even iemand van thuis te zien.

Afscheid Manon en Liset
Een paar dagen later moest ik alweer afscheid nemen van Manon en Liset. Zij zijn 9 weken in Jinja geweest, waarvan ik ze maar zo’n 5 weken heb gekend, maar het waren wel 5 hele leuke weken. We hebben samen veel meegemaakt en ontzettend veel lol gehad. Zo ook de laatste avond, toen we met z’n drieën zijn gaan eten bij 2 Friends. De volgende dag hebben we nog samen geluncht bij Indulge (de enige plek waar je lekker belegd brood kunt eten) en toen was het echt tijd om afscheid te nemen (kwamen we elkaar later toch nog weer een keer tegen). Naast de weken dat mijn moeder hier was, waren dit wel de leukste weken van mijn hele verblijf in Oeganda. Dus Manon en Liset; BEDANKT VOOR DE GEZELLIGHEID!! We zien elkaar weer in Nederland.

Nieuwe bewoners Babies Home
Het aantal bewoners van Babies Home is weer uitgebreid. Dit keer niet alleen met kinderen maar juist ook met heel veel dieren. Woensdag 7 mei is er op Babies Home een kalfje geboren. Ik had tegen Geoffrey gezegd dat hij het mij moest laten weten als het zover was, want ondanks het feit dat mijn vader heel lang koeien heeft gehad, had ik nog nooit een bevalling gezien. Toen ik thuis kwam uit Jinja, vertelde hij dus meteen dat het die avond zou gaan gebeuren, waarschijnlijk middernacht. Net toen ik op het punt stond om te gaan slapen (21:15u.) werd ik geroepen. Het ging dus sneller dan verwacht. Binnen 20 minuten bracht Berta een gezond meisjeskalfje ter wereld. De naam is nog niet bekend, dat duurt hier altijd een eeuwigheid, ook al hadden Geoffrey en ik een paar namen voorgesteld. Zuster Elizabeth is degene die de naam uiteindelijk bepaalt, zoals bij alle kinderen en dieren.
Een paar dagen later zijn er op twee aaneengesloten dagen ook 2x2 geitjes geboren. Er is nog een geit drachtig, maar we moeten nog heel even afwachten wat zij ons zal geven. Nu is het dus wel heel erg fijn dat het geitenverblijf is uitgebreid (met dank aan financiele bijdrage vanuit Nederland), want met min. 4 nieuwe geitjes is die ruimte hard nodig.

Nieuw kindje:
Behalve met dieren is het aantal bewoners ook weer uitgebreid met een kindje. Zondag 11 mei is Joel, een jongetje van 6 maanden door zijn vader gebracht. De moeder van Joel is een maand geleden gestorven aan AIDS. Joel is toen ondergebracht bij familie, maar die konden er niet meer voor zorgen, waardoor hij bij ons terecht is gekomen. Hij is vrij klein en mager, maar wel vrolijk. Elke keer als ik zijn kamer binnen kom, komt er een glimlach op zijn gezicht en begint hij te brabbelen.
De zorgmoeder (Magadalena) die in januari op 18 jarige leeftijd zelf is bevallen van een dochter (Edith) gaat volgende week weer terug naar school (voortgezet onderwijs). Sinds afgelopen maandag is er dus ook weer een nieuwe zorgmoeder die de zorg over de kleinste kinderen op zich gaat nemen. Haar naam is Lydia. Mijn eerste indruk is dat ze wel aardig is en lief met de baby’s omgaat, wat ik vooral erg belangrijk vind.

Thomas (in maart gekomen) terug naar familie
Dinsdag 14 mei kwam een agent met de vader van Thomas (echte naam: Isabirye Awazi) bij Babies Home. Het hele verhaal over het in de steek gelaten jongetje werd uit de doeken gedaan. De oma van ‘Thomas’ was vroeger getrouwd met een Musoga-man (bepaalde stam). In dat huwelijk heeft ze kinderen gekregen, waaronder de vader van Thomas. Later is de oma gescheiden en opnieuw getrouwd, dit keer met iemand van een Indische stam. De vader van ‘Thomas’ is getrouwd met een Musoga-vrouw en dat vond zijn moeder niet goed. Hij had volgens haar moeten trouwen met iemand van de Indische stam. ‘Thomas’ heeft een oudere zus (5jr) en een jonger zusje (1jr). De moeder van ‘Thomas’ voelde zich niet opgenomen in de familie van haar man en is zo’n 6 maanden geleden met het jongste meisje weg gegaan. De oudere zus zit al in de 2e klas van het basisonderwijs en woont dus niet thuis! De vader van ‘Thomas’ moest werk gaan zoeken en had ‘Thomas’ voor een bepaalde tijd ondergebracht bij de buren. Toen de vader niets van zich liet horen en ook maar niet terug kwam had de buurvrouw het idee dat ‘Thomas’ in de steek was gelaten. Omdat ze niet langer voor hem kon/wilde zorgen, heeft zij hem op haar beurt weer ergens achtergelaten. De mensen die hem vonden hebben hem eind maart bij ons gebracht. De politie is echter naar de ouders blijven zoeken en heeft ze (door zich als burger in gesprekken met de omgeving te mengen) beide gevonden. Beide ouders hebben gevangen gezeten voor het in de steek laten van hun kind (ook de buurvrouw). Wat ik begreep, wist de vader totdat hij door de politie gevonden werd, niet dat ‘Thomas’ niet meer bij de buurvrouw verbleef. De vader wilde hem dinsdag meteen meenemen, maar dat kon niet zomaar. Normaal gesproken hebben ze daarvoor weer toestemming nodig van de rechter. Omdat de hoofdagent van de kinderbescherming zelf met de vader was gekomen, was dat niet nodig, maar zuster Elizabeth wilde wel dat de ouders samen zouden komen en wilde zeker weten dat het kind thuis goed opgevangen zou worden. Het mooie aan deze hele gebeurtenis is, dat de ouders van ‘Thomas’ nu weer bij elkaar zijn. De oma is gewezen op haar rol in dit verhaal en heeft moeten beloven de situatie te accepteren zoals hij is. Doet ze dat niet, wordt ze alsnog gevangen genomen voor het veroorzaken van de onrust en het in de steek laten van ‘Thomas’.

Introductie en bruiloft
Vorig weekend ben ik naar een introductie en bruiloft geweest van een man en vrouw wiens zoontje dagelijks naar onze dagopvang komt. Een introductie gaat hier altijd vooraf aan de bruiloft en is ook minstens zo belangrijk. Soms volgt de bruiloft (voorlopig) niet eens meer omdat daar geen geld voor is. We gingen met 2 kleine schoolbussen, ’n taxi en nog een aantal personenwagens op weg naar een dorpje, zo’n 2 uur rijden van Iganga. Op de heenweg hadden we er 3 uur over gedaan, omdat we even waren gestopt om wat te eten en vlak voor aankomst stopten we bij een school, zodat iedereen zich kon omkleden in hun traditionele kleding. Tijdens een introductie dragen de mannen een kanzu en kort (soort habijt en jasje) en de vrouwen een gomez, ik dus ook. Toen we omgekleed terug liepen naar de bus kreeg ik van iedereen applaus, best een beetje vreemd.
Bij het feest aangekomen moesten we in een rij gaan staan (mannen en vrouwen apart). We kregen een speldje op en een zakje met 2 stukjes geitenvlees en 2 stukjes gefrituurde aardappel. De aanhang van de bruidegom (wij dus) moest tegenover de aanhang van de bruid plaatsnemen. We mochten pas gaan zitten nadat het volkslied was gezongen en we toestemming hadden gekregen om bij de bijeenkomst aanwezig te zijn. Er werd een heel toneelstuk opgevoerd; wij zouden namelijk een bijeenkomst verstoren. Daarvoor moesten we verantwoording afleggen, waar 2 personen een discussie over voerden. Toen duidelijk was dat we voor 1 van hun dochters kwamen, kwamen er beurtelings een aantal vrouwen op, die beweerden ons niet te kennen. Uiteindelijk was er natuurlijk 1 vrouw die beweerde dat we vrienden waren. Twee vrouwen (waarvan die ene die ons kende) gingen tussen onze menigte op zoek naar een geschikte man voor de vrouw. Ze kwamen natuurlijk uit bij de a.s. bruidegom. Even later neemt de a.s bruid met een groepje vrouwen plaats op de grond voor de man en moet de man zijn bruid kiezen. Als dat alles achter de rug is en goedgekeurd door de familie, worden er namens de man, door alle vrouwen die met hem mee zijn gekomen, giften aan de familie van de vrouw overhandigd. Ik moest er dus ook aan geloven. De introductie wordt afgesloten met gebak en een lunch (om 17:00 u). Het was een bijzondere ervaring. Dat vond ik niet alleen. Alle buurtbewoners die op de introductie af waren gekomen, stonden hun ogen uit te kijken dat er een Mzungu (blanke) in hun dorpje was en dan ook nog in een traditionele jurk; hoe is het mogelijk. Zelfs de opa van de bruid had te kennen gegeven dat hij erg trots was op het feit dat hij met een Mzungu bij een ceremonie aanwezig was geweest. Om 18:00u konden we eindelijk aan onze terugreis beginnen.
De volgende dag was de bruiloft. Ook hier was ik weer bij aanwezig geweest. Ze trouwden in de kerk waar ik elke week naar de mis ga. In tegenstelling tot het bruidspaar op de bruiloft waar ik een tijdje terug was geweest, straalde dit bruidspaar de hele dag van oor tot oor. Je kon zien dat ze erg gelukkig waren samen. Nu was de mis vergelijkbaar met een bruiloft in een Nederlandse kerk, behalve dat het bruidspaar apart binnenkomt, tot het uitwisselen van de ringen apart blijft zitten, de mis 2,5 uur duurde en dat de hosti in wijn werd gedoopt. Normaal gesproken nemen wij de hosti op de hand aan, maar nu werd deze dus door de priester in je mond gelegd. Hier doen heel veel mensen dat altijd, maar ik vond het wel raar. Na de mis was er een receptie in ‘de tuin van het bruidspaar’ (het terrein van de basisschool). Het bruidspaar ging echter eerst foto’s maken, dus moesten we 2 uur wachten voordat de receptie begon. Gelukkig werd deze vervolgens begonnen met gebak (1 taart voor 500 mensen). Daarna volgden er een aantal speeches. Vervolgens gaf het bruidspaar de overige delen van de bruidstaart aan hun familie en belangrijke gasten. Toen was het de beurt aan de gasten om hun cadeau aan het bruidspaar te geven en daarna konden we gaan lunchen. Het was toen ondertussen al 19:00 uur! Ik was dus erg blij dat ik na de mis thuis even iets was gaan eten.
Ik vond het erg bijzonder om eens een keer bij alle gebeurtenissen rondom een bruiloft aanwezig te zijn geweest. Dit maak ik waarschijnlijk nooit meer mee.

Veel liefs Sabine