PELGRIMSTOCHT

Hallo allemaal,

In de afgelopen maand heeft er een pelgrimstocht naar Namugongo plaatsgevonden. Mensen vanuit heel Oeganda en zelfs Kenia gingen te voet naar Namugongo om daar de Ugandan Martyrs Day bij te wonen. Omdat de mensen vanuit Kenia en Oost Oeganda door Iganga kwamen besloten Thomas en ik ook een deel van de Pelgrimstocht mee te lopen. De pelgrims die onderweg waren sliepen bij ons om de hoek en zouden de volgende dag naar Jinja lopen, dus we dachten mooi met hen mee te kunnen lopen. Dat viel tegen, want zij wilden al om 2:00u ’s nachts vertrekken en dat vonden Thomas en ik toch wel heel vroeg. Op 30 mei om 5:15u. (nadat we tevergeefs even hadden gewacht of er nog meer mensen later vertrokken) vertrokken Thomas en ik dus samen (met bagage!) richting Jinja. Het zou een afstand zijn van zo’n 35 km. Uiteindelijk bleek het ongeveer 45 km te zijn, want we moesten niet naar Jinja, maar Mbikko (gemeente Jinja). Hetzelfde als dat ze bij ons zouden zeggen dat je van St. Oedenrode naar Uden gaat lopen, maar dan bedoelen ze eigenlijk Odiliapeel, gemeente Uden. Dat is toch wel zo’n 10 km verder. Iets meer dan 9 uur na ons vertrek kwamen we in Mbikko aan. Onderweg zijn we zelfs groepen voorbij gelopen die al om 2 of 3 uur ’s nachts waren vertrokken. We merkten natuurlijk wel dat we helemaal niet getraind hadden om zover te lopen, dus onze voeten deden behoorlijk zeer en ik had een aantal blaren. Toch waren we in eerste instantie van plan om de volgende dag nog verder te lopen naar Lugazi (weer 30 km). Iedereen sliep in een zaal op de grond. Er lagen wat matten, maar dat was alles. We hadden een tijdje op deze matten uitgerust en eerlijk gezegd lag het helemaal nog niet zo slecht. Toch heb ik uiteindelijk besloten om dezelfde dag nog terug te gaan naar Iganga. Ik was bang dat ik toch wel heel veel last zou krijgen van mijn blaren als ik nog verder zou lopen (we hebben hier natuurlijk geen hulpposten die je voeten kunnen verzorgen) en omdat ik hier nog maar een paar weken ben, vond ik het sonde als ik dan ook nog eens een aantal dagen niets zou kunnen doen vanwege pijnlijke voeten. Thomas is wel gebleven en de volgende dag nog op pad gegaan, maar na ongeveer 10 km heeft hij het ook opgegeven. Achteraf was ik blij dat ik niet verder was gelopen, want ik heb nog 4 dagen last gehad van de blaren.
Eergisteren, dinsdag 3 juni, werd in Namugongo (Kampala) Ugandan Martyrs Day gevierd. Deze dag is in het leven geroepen ter ere aan de Heiligen die in 1885 en 1886 zijn verbrand door / of in opdracht van de Buganda Koning Kabaka Mwanga. Hij wilde niet dat de Afrikanen het Katholieke geloof gingen volgen. Dat was het geloof van de blanken, dus dat hoorde niet in Afrika thuis. Toen de mensen er toch voor kozen om priester te worden binnen het katholieke geloof en dit over te gaan dragen aan de bevolking, dreigde de Buganda Koning deze Heiligen van het leven te beroven. Zij zeiden daarop: “Door ons de doden kun je ons lichaam afpakken, maar niet onze ziel, die gaat naar de hemel.” Dat maakte hem zo boos dat hij daadwerkelijk een aantal Heiligen heeft laten martelen en verbranden. Dit gebeurde in Namugongo, waar nu de basilik staat, vandaar dat de Ugandan Martrys Day jaarlijks dáár wordt gevierd door middel van een ruim 3 uur durende mis. Samen met Thomas en nog 26 anderen (’n aantal leerlingen van het voortgezet onderwijs en de technische school en zusters/nonnen) ben ik ook om 4:00u ’s morgens met een bus naar Namugongo gegaan. De busrit was gezellig. Er werden liedjes gezongen, sommigen kon ik nu (na zo’n lange tijd in Iganga te zijn) zelfs meezingen. Om 6:30u waren we er al, maar we moesten nog ruim 3 uur wachten voordat de mis zou beginnen. Bijna iedereen zit op matten op de grond, dus wij ook. We hadden er voor kunnen kiezen om bij de VIP’s te gaan zitten, maar wij bleven liever bij de leerlingen. Er komen altijd heel veel mensen op deze viering af. Ook dit jaar waren er zo’n 200.000 mensen vanuit vele Afrikaanse landen (Nigeria, Kenia, Tanzania, Rwanda, etc., maar zelfs ook uit Europa en Amerika komen mensen speciaal voor deze dag naar Oeganda. Het was een bijzondere ervaring om dit mee te maken; de drukte, met zoveel mensen samen bidden en zingen, etc. Na afloop wilde iedereen natuurlijk tegelijk vertrekken en dat was niet leuk. De mensen hier kunnen echt niet normaal lopen en al helemaal niet als het druk is. Iedereen was enorm aan het duwen (ik hoorde later dat ze dat doen omdat ze dan makkelijker ongemerkt kunnen stelen). Ik werd werkelijk vooruit geduwd en had zelf niets te zeggen over waar ik heen ging. Op een gegeven moment stond ik recht voor een laag muurtje. Ik kon niet naar links, rechts, voor of achteruit en er bleef geduwd worden. Ik struikelde daardoor over het muurtje heen, maar bleef gelukkig wel overeind. Mijn grootste angst was dat ik zou vallen, want dan weet ik zeker dat de mensen gewoon over me heen waren gewalst. Je leest ooit van die verhalen in de krant, dat mensen zijn overleden doordat ze in zo’n massa zijn gevallen en niet de kans krijgen om op te staan, doordat iedereen over ze heen loopt. Toen ik merkte dat ik te ver naar rechts werd geduwd terwijl ik naar links moest, heb ik me tussen de massa door gedrongen en toen kwam ik gelukkig in een iets mindere drukte terecht, waar ik weer ‘gewoon’ kon lopen. Ik stond echt te trillen op mijn benen. Het was ondertussen al 15:00u en ik had niet echt ontbeten én nog niet geluncht, dus heb ik langs de weg maar snel 2 chapati’s, een banaan en wat drinken gekocht. Voor slechts €0,50 kon ik er toen weer even tegenaan. Onderweg naar huis heb ik ook nog sprinkhaan (delicatesse) geproefd. Ik moet zeggen dat het iets beter smaakte dan White antz. Bij thuiskomst wilde natuurlijk iedereen weten hoe ik het had gevonden. Dat is dan wel heel erg leuk, maar ik was blij toen ik me na een lange indrukwekkende dag eindelijk kon gaan douchen.

Mukisa Foundation
Vorige week heb ik een bezoekje gebracht aan de Mukisa Foundation. Dat is een organisatie waar families met lichamelijk gehandicapte kinderen terecht kunnen voor informatie, begeleiding, fysiotherapie, praatgroepen, gezondheidszaken, workshops en ondersteunend materiaal. De volwassenen komen 2x per week met het kind naar het centrum. Daar doen ze onder begeleiding van een fysiotherapeut oefeningen met hun kind. Daarnaast wordt er met de kinderen gespeeld en krijgen de ouders de gelegenheid om handwerk-vaardigheden te ontwikkelen zodat ze artikelen kunnen maken die verkocht kunnen worden. Zo kunnen ze in hun eigen onderhoud voorzien, want de meeste mannen vertrekken als ze een gehandicapt kind krijgen. Het is nog altijd een soort vloek op de familie. Wanneer een kind thuis aangepast materiaal nodig heeft (bijv. een speciale stoel) dan zorgt de Mukisa Foundation dat dat er komt.
Naast de zorg voor gehandicapte kinderen, zet de Mukisa Foundation zich ook in voor kinderen met kanker. De meeste mensen kunnen de chemokuren niet betalen. Er is in Kampala een ziekenhuis (Mulago) die daar een speciaal potje voor heeft, maar meestal betalen ze maar 1 kuur. Veel kinderen hebben meer dan 1 kuur nodig en de Mukisa Foundation bekostigt deze dan.
Omdat ik vind dat deze organisatie ontzettend goed werk doet heb ik hen financieel gesteund met behulp van het gesponsorde geld. Het werk dat ze doen is vrij uniek hier in Oeganda en ik vind het dan ook heel belangrijk dat het blijft voortbestaan. De organisatie is opgezet door 1 Oegandese en 2 Duitse vrouwen. Eén van deze Duitse vrouwen heb ik een aantal keren ontmoet en daar is een soort vriendschap uit ontstaan. Mede doordat de financiën door haar worden gedaan, heb ik er alle vertrouwen in dat het geld goed besteed zal worden.

Dat was het weer voor deze keer. Ik heb een paar drukke weken achter de rug. Nu mijn verblijf echt op het einde loopt ga ik nog een paar weken veel van de kinderen genieten en nog naar een Nederlands-Oegandees trouwfeest.

Liefs Sabine