SOROTI

Hoi allemaal,

Wat leuk om al jullie reacties te lezen. Ik krijg zo wel de indruk dat er veel mensen met me meeleven en dat geeft me een goed gevoel.

BABIES HOME
Bij het weeshuis zelf hebben we de afgelopen dagen al een aantal keren geholpen bij het wassen, aankleden en naar bed brengen van de kinderen, en natuurlijk hebben we ook al veel met ze gespeeld en geknuffeld. Ik begin de kinderen langzaam uit elkaar te houden, soms nog aan de hand van de kleding, maar ook steeds vaker aan hun lengte, gezicht en gedrag. Dat is ook ongeveer het enige waaraan je ze kunt herkennen, want ze hebben (bijna) allemaal hele korte kroesharen, bruine ogen en als ze naar school gaan hebben ze ook nog eens dezelfde kleren aan.
Ik begin ook een klein beetje te wennen aan het eten dat ze hier serveren. We eten hier 2 keer per dag warm, en dan meestal echte Oegandese gerechten, en dat houd in dat het vooral erg droog en smakeloos is. Enkele voorbeelden zijn pocho (maismeel) met dodo (soort spinazie), bruine bonen, matoke (gebakken banaan, dat smaakt naar aardappels), casave (een of andere gebakken wortel). Ik begin een beetje aan het eten te wennen, maar ben toch ook wel blij als we in of na het weekend zelf kunnen gaan koken. We hebben wel al wat inkopen gedaan, maar groenten etc. gaan we op de markt halen en ze hebben ons geadviseerd om daar eerst een keer met iemand van het weeshuis naar toe te gaan, dus dat doen we dan maar.

ONS HUISJE
Marielle en ik hebben samen een huisje op het terrein van het weeshuis. We hebben een woonkamer (met koel-/vrieskast), 2 slaapkamers, 2 badkamers met douche en gewone wc's die we tot nu toe gewoon kunnen doorspoelen, een keuken en bijkeuken met kraan. Hoewel we 2 slaapkamers hebben, slapen we samen op 1 kamer. De andere is veel kleiner en donkerder. Hier moeten we ook een deel van onze was ophangen (ondergoed mogen we niet buiten ophangen), dus dat is niet echt lekker slapen. De bedden hebben een latten bodem en liggen goed. Voor het huisje is een gezamenlijke ruimte, waar de zorgmoeders (vrouwen die voor de kinderen zorgen) en andere werkers eten en 's avonds rondhangen. Het weeshuis staat dichtbij de hoofdweg naar Iganga, maar het is wel een half uur lopen om in het centrum te komen, soms nemen we dan ook een bodaboda (fiets- of brommertaxi).

SOROTI
Dinsdag zijn Marielle en ik samen met zuster Lucy naar Soroti gegaan om een meisje (Scovia) uit het weeshuis naar school te brengen. Zij is slechtziend en gaat naar een school voor blinden en slechtzienden. Zij zit daar intern. Wat je op zo'n dag allemaal niet meemaakt, echt niet te geloven.
We hebben ongeveer alle soorten van vervoer op 1 dag gehad. We zijn eerst met de auto van het weeshuis naar het centrum van Iganga gereden. Vandaar zijn we met een lijnbus (zoals wij die in Nederland ook kennen) via Mbale naar Soroti gereden. Op weg naar Mbale kwam er een vrouw met een klein kindje naast me zitten. Ze zaten nog maar net in de bus of er werd een borst uit haar blouse gegooid (letterlijk). Ze ging dus heel openlijk haar kind in de bus zitten voeden. Als het kind genoeg leek te hebben stopte ze hem terug in haar blouse en even later haalde ze hem weer tevoorschijn (wel 'n keer of 4). In de bus zat ook een man die een verkooppraatje hield over medicijnen (erg interessant). Toen de vrouw die naast me zat uitstapte, kwam hij naast me zitten. Binnen een half uur had ik mijn eerste liefdesverklaring binnen (het was me toch een griezel). Ik was dan ook blij dat wij in Mbale moesten overstappen en hij niet. Zodra je met de bus ergens stopt, staan er meteen allemaal verkooplui bij het raam die hun koopwaar in je gezicht willen duwen of komen bedelen om geld. Toen we moesten overstappen stond er een enorme rij mensen bij de uitgang te dringen om de bus in te kunnen (wij konden bijna niet meer uitstappen). Er gaat namelijk maar 1 keer per dag een bus en als je die mist heb je dus dikke pech. In deze lijnbussen worden ook niet meer mensen toegestaan dan het aantal zitplaatsen. Dat is bij een matatu (taxibusje) wel anders, maar dat lees je zometeen. In Soroti moesten we eerst nog wat boodschappen doen voor Scovia. Zij moeten echt bijna alles zelf meebrengen (handvegers, schoenpoets, waspoeder, etc). Vervolgens gingen we met een bodaboda (brommertaxi) naar de blindenschool. Wat je daar dan te zien krijgt, kun je je in Nederland echt bijna niet voorstellen. Er is geen duidelijk aangelegd pad waar de kinderen over kunnen lopen, maar gewoon een zandpad. Om alle gebouwen ligt een stoep en verder zijn er in de gebouwen ook overal op en afstapjes. De slaapzalen zijn ontzettend rommelig en vol. Ik heb echt bewondering voor de wijze waarop de kinderen zich hier weten te redden. Voor zover wij te horen hebben gekregen, krijgen de kinderen wel in kleine groepen van max.15 les, dus dat is wel iets positiefs. Waarschijnlijk gaan Marielle en ik nog een keer terug om te kijken hoe het er dagelijks aan toe gaat, want deze week kwamen alle kinderen zich na een maand vakantie weer melden, dus dan krijg je niet echt een helder beeld.
De terugweg naar Iganga hebben we in een matatu (taxibusje) afgelegd. Dit zijn busjes voor 15 personen incl. chauffeur, maar deze worden altijd helemaal vol gepropt, dus ook deze keer. Gelukkig mochten Marielle en ik het eerste stuk (van Soroti naar Mbale) voorin zitten, maar het tweede stuk zaten we gewoon achterin. We zaten met 22 mensen in het busje. Naast de chauffeur rijdt er achterin nog iemand anders mee, die het geld van iedereen ontvangt. Voor deze man was eigenlijk helemaal geen plaats meer, maar hij kwam gewoon helemaal over mij heen gehangen, zodat hij er toch in paste en de deur ook nog dicht kon. Als er van achteruit iemand uit moest stappen (de busjes stoppen werkelijk overal langs de route), moesten er eerst een aantal andere mensen uitstappen. Een hele belevenis dus. Onderweg was er ook nog een deel van de weg compleet overstroomd. Het water stond tot aan de kuiten. Alle auto's moesten dit deel 1 voor 1 afleggen.

Verder gaat het hier allemaal zijn gangetje en begin ik steeds beter door te krijgen hoe het hier allemaal gaat. Het is over het algemeen erg mooi weer (zonnig, tussen 25 en 30 graden), maar we hebben ook al een paar flinke buien gehad. Maandagmiddag heeft het hier de hele middag gegoten en dan staat meteen alles blank en wordt alles glibberig. De grond bestaat hier namelijk uit een soort klei.

NIEUW TELEFOONNUMMER
Ik heb ook een nieuw telefoonnummer (mocht je me toevallig ooit willen bellen). Het nummer is 00-256-773239859. Je kunt echt heel goedkoop bellen als je voor dit nummer eerst 0900-9848 intoetst (13 cpm). Het kan zelfs nog goedkoper (6cpm). Dat 0900 nummer ben ik even vergeten, maar je kunt het vinden op www.telestunt.nl (dit nummer werkt niet altijd)

Het is wel een heel lang bericht geworden, maar hopelijk wel leuk om te lezen.

Liefs Sabine

PS. Tonny, succes met de verhuizing!

PS2. Anita, ik zal zo proberen om nog wat foto's op de site te zetten, maar dit gaat helaas niet zo makkelijk. Als het hier niet lukt probeer ik het binnenkort als we een keer in Jinja (grotere plaats) zijn.

PS3. Michiel en Anneke hartelijk gefeliciteerd met jullie huwelijk. Ik hoop dat jullie een hele leuke dag hebben gehad.

PS4. Anne en Mila, jullie ook van harte gefeliciteerd met jullie huwelijk. Dat was wel een verrassing.

DOEI DOEI