JIPPIE IK MAG NOG BLIJVEN

Jippie, ik mag weer 5 maanden in Oeganda blijven.
Afgelopen dinsdag ben ik met vader Ndanda naar Kenia gegaan om een nieuw visum te kunnen krijgen. We zouden daar in eerste instantie een dag of 2/3 blijven, maar toen we bij de grens waren heeft vader Ndanda met wat mensen gesproken en toen bleken we op dezelfde dag nog terug te kunnen komen. Dat was dus helemaal geweldig. Omdat we nu maar een paar uur in Kenia zouden blijven mocht ik voor $20 het land in, dat zou anders $50 hebben gekost. Om bij de neef van Vader te komen, in het plaatsje Mundika, hoefden we maar 15 minuten door Kenia te rijden. Het was dus echt heel dicht bij de grens. Ik wist totaal niet waar ik terecht zou komen, dus ik was uitgegaan van een klein huisje in een dorpje zonder voorzieningen etc.. Komen we daar aan, blijken ze in een kast van een huis te wonen. De man des huizes had schijnbaar een hele goede baan gehad. We hebben gezellig met deze mensen zitten praten. Ze waren teleurgesteld dat ik niet een paar dagen bleef, daar hadden ze erg naar uitgekeken. Het is een zeer internationaal gezin: beide dochters zijn getrouwd met een Fransman en de zoon heeft een relatie met een Belgische. Ze hebben ook vrijwillig(st)ers in huis gehad. Overal waar je op visite gaat, krijg je een maaltijd, dus ook hier. We kregen Ugali, sukuma wiki (bijna hetzelfde als posho & dodo), rijst & rundvlees. De tante van Vader woont bij deze mensen, dus die hebben we ook even opgezocht. Een heel oud vrouwtje van boven de 100 jaar. Ze kan bijna niets meer, maar ze kookt nog al haar eigen maaltijden. Dan weet ze zeker dat ze niets krijgt wat ze niet meer kan eten. Geweldig hoe je haar zag opleven toen ze Vader zag.
Na een paar uur zijn we weer terug gereden naar de grens, $50 dollar betalen en hup, weer een visum voor 3 maanden. Ik vond het allemaal best spannend en vanwege alle berichten over Kenia had ik me best zorgen gemaakt over het vernieuwen van mijn visum, maar met dank aan vader Ndanda is alles dus zeer vlot verlopen! Mijn moeder kan nu met een gerust hart deze kant op komen.

Afscheid en welkom
De afgelopen maand stond vooral in het teken van afscheid nemen en welkom heten. We hebben 4 i.p.v. 3 jongens naar St. Mugagga Boys Home gebracht. Ook Ruben bleek te oud te zijn om nog een jaar te blijven. Raar hoe daar op het laatste moment over wordt beslist. Hij was er dus helemaal niet op voorbereid. Sinds we de jongens hebben weggebracht ben ik al een paar keer op Boys Home geweest. Elke keer komen de jongens op me afgerend en geven me dikke knuffels en willen me vanalles vertellen en laten zien. Ik heb ze beloofd dat ik de volgende keer mijn moeder meebreng en dat ze dan alles mogen laten zien. Het schooljaar is deze week weer begonnen. We hebben 2 meiden (Peace en Patience Alinda) naar kostschool gebracht. Ook de kinderen die hier waren vanwege de schoolvakantie zijn weer terug naar school gebracht. Behalve van kinderen heb ik ook afscheid moeten nemen van een aantal volwassenen. Marielle is met haar vriend naar huis gegaan, aan het eind van de maand is zuster Regina terug gegaan naar Amerika, Ruth (een tijdelijke zorgmoeder) is weer naar school, Perusi (de nieuwe zorgmoeder die was aangenomen) is weer ontslagen omdat ze alleen maar onrust zaaide onder het personeel), zuster Winnie Clare is onverwacht overgeplaatst naar de main convent hier 100 meter vandaan en gisteren is zuster Sylvia vertrokken voor een cursus van 6 maanden. Ze zit hier niet zover vandaan, dus voordat ik naar huis ga, ga ik haar zeker nog een keer opzoeken. Ook Mieke & Lisette (de 2 meiden die via J&M in Jinja zitten) hebben aangekondigd dat ze maandag naar huis gaan. Dat kwam wel een beetje onverwacht. Ik vind het erg jammer. Niet dat we elkaar nou zoveel zagen, maar als we elkaar zagen was het wel altijd gezellig. Ook Sanne is vorige week naar huis gegaan. Zij zat via J&M eigenlijk op een project in Kenia, samen met Franska. Net voordat alle problemen in Kenia begonnen zijn zij naar Oeganda gekomen en juist vanwege al die problemen kunnen ze nu nog steeds niet terug naar Kenia. Franska is nog wel hier. Zij gaat volgende week even naar huis voor een bruiloft, maar komt daarna als het goed is wel weer terug, in de hoop natuurlijk dat ze uiteindelijk weer terug kan naar Kenia.
Als je afscheid neemt van mensen betekent het ook dat er weer nieuwe mensen in je leven kunnen komen en dat is dus ook gebeurd. Een aantal kinderen uit het weeshuis zijn bij familie op vakantie geweest. Ze zijn allemaal weer gezond terug gekomen. Alleen Sharif is nog niet terug. Ik ben erg benieuwd of en wanneer hij terug komt. Na het vertrek van de 4 jongens naar Boys Home zijn er 2 jongens uit Boys Home (Vincent & Dickson) naar Babies Home gekomen. Twee schatten van jongens, die nog te jong waren voor Boys Home (3 & 4 jr.) maar wegens plaatsgebrek bij ons tijdelijk toch daar woonden. Met het vertrek van zuster Sylvia moest er toch ook echt een nieuwe zuster komen. Ik hoopte dat het een jonge zuster zou zijn omdat die toch wat leuker/spontaner zijn. Ik was dus ook super blij toen woensdag zuster Maria terug kwam naar Babies Home. Zij was hier, samen met zuster Lucy, toen wij in september aankwamen. Zij zat nog in een soort opleidingsfase, maar heeft begin januari de eerste professie afgelegd. In afwachting voor een plaatsing heeft ze een paar weken in het Regional House (hier 150m. vandaan) verbleven, waar ik haar al een paar keer had opgezocht en nu is ze dus weer terug bij mij. Hier ben ik echt super blij mee. Het is zo’n leuke meid!
Afgelopen week is er Vader Augustin terug gekomen van een jaar Amerika. Een aardige, vlotte, gezellige man. Hij woont nu dus weer bij de andere vaders waar ik regelmatig kom.
De laatste nieuweling is gisteren gekomen. Een jongetje van amper 2 weken oud. Zuster Elizabeth heeft hem Henry genoemd. Het is een heel mooi jongetje en hij ziet er gezond uit. We weten niet precies hoe oud hij is. Toen ze hem brachten zeiden ze dat hij 2 weken oud is, maar de aanhechting van de navelstreng is nog niet helemaal genezen, dus nu denkt de zuster dat hij nog geen 2 weken is.

Cultuur snuiven
Vorige week ben ik een dagje naar Kampala geweest. Samen met Thomas ben ik naar de Kasubi Tombs geweest. Dat zijn de graven van de Buganda koningen. Dat was best interessant. Verder hebben we er gewoon een gezellig dagje van gemaakt, wat gedronken en gegeten en tegen de avond weer terug naar Iganga.
In Iganga is een discotheek Kiss. Ik ben hier nu 2 keer geweest. Het is een vrij kleine discotheek met blacklights. Er wordt vooral Afrikaanse muziek gedraaid, maar af en toe ook westerse. Ik vind het altijd ontzettend grappig om te zien hoe de mensen hier reageren als er een populair liedje wordt gedraaid. Iedereen begint histerisch te gillen en te springen en te zwaaien met hun armen. Wat je bij ons dus wel eens ziet bij een concert van een hele populaire artiest, zie je hier 10 keer op een avond in de discotheek. Ook het dansen vind ik hier heel bijzonder. De meeste mensen dansen heel close, zoals wij dat zouden doen met onze partner. Hier dansen alle jongens zo met alle meisjes. Als er iemand komt langslopen, pakken ze die vast en beginnen tegen elkaar aan te dansen. Echt bizar! Na zo’n avondje stappen (tot een uur of 3:30) heb ik dagen slaap tekort (ik ben echt niets meer gewend), dus ik houd het bij af en toe een keertje stappen.
Vorige week ben ik naar een feestje geweest ter ere van de diploma-uitreiking van de leerlingen die afgelopen schooljaar de basisschool hebben afgerond en tevens de opening van het nieuwe schooljaar. Allerlei leerlingen werden in het zonnetje gezet: de beste leerling van de school, degene die het hoogst gescoord hadden op bepaalde vakgebieden etc. Het was leuk om eens meegemaakt te hebben. Natuurlijk werd het weer afgesloten met een lunch. Dit was de eerste keer dat ik met mijn handen moest eten. Dat was een leuke ervaring en het was eigenlijk niet eens zo moeilijk om rijst te eten zonder te knoeien. Toch is het ook wel handig dat ik normaal gesproken gewoon met een vork kan eten.

Volgens mij is dit wel weer genoeg leesvoer. Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over alles wat ik hier doe en meemaak, maar dat komt de volgende keer wel weer.

Heel veel groetjes,
Sabine