MOSES

Hallo allemaal,

Hoe gaat het in Nederland? Ik heb begrepen dat het al aardig fris begint te worden. Hier blijft het erg warm met af en toe een bewolkte dag tussendoor maar dan is het nog ongeveer 20 graden. Kun je je voorstellen dat wij het dan fris vinden?! Vergeleken met het weer bij jullie is het hier dan natuurlijk nog heerlijk, maar als je elke dag ruim 30 graden gewend bent ..... Begint Nederland ook alweer helemaal in de decembersfeer te komen? Dat mis ik hier wel een beetje. Het is ook best raar dat we richting december gaan, maar dat het zo warm is. Dat geeft ook een hele andere sfeer. Doordat ik afgelopen week een pakketje heb ontvangen met allemaal Sinterklaas-lekkernijen kan ik toch een klein beetje van de sfeer genieten, dus Ilse en Randy... BEDANKT, HET IS HEERLIJK! Ik heb ook mijn eerste brieven en kaarten ontvangen. Mama, Linda, Lorraine en tante Annie BEDANKT! Het is echt leuk om post te ontvangen. Ik kijk er elke keer weer naar uit.

Het is alweer even geleden dat ik een stukje heb geplaatst, maar ik heb het de afgelopen week dan ook heel druk gehad. Ik heb de hele week voor zuster Elizabeth op de computer gewerkt. Zij vroeg of ik voor haar wat gegevens in kon voeren. Dat wilde ik best doen want ik dacht dat het een klein klusje zou zijn, maar toen ik de stapel onder ogen kreeg, had ik meteen een beetje spijt. De regering wil per district duidelijk in kaart brengen hoeveel weeskinderen er in Oeganda wonen en wat de reden is. Alle gegevens van deze kinderen moesten daarvoor in een exel-bestand gezet worden, zodat ze in de toekomst gerichter (preventieve) hulp kunnen bieden. Dat is dus een goede zaak, maar het betekent wel dat ik al 4 dagen van 8:30 – 18:00 uur aan de computer zit en al van ruim 2000 kinderen de gegevens heb ingevoerd. Ik heb er nog zo’n 750 te gaan.

Vorige week maandag (5 nov.) is er een nieuw kindje in het weeshuis gekomen. Zijn naam is Moses (nr. 3) en hij is bijna 1 jaar. Ik weet zijn achtergrond niet precies, maar het is wel overduidelijk dat hij ondervoed is binnengekomen. Volgens de vrouw die hem kwam brengen was hij op dat moment herstellende van malaria, maar ze vertelde ook dat hij altijd alleen maar melk had gehad. Dat is natuurlijk veel te weinig voor een kind van bijna 1. Als je zijn armpjes en beentjes ziet, dan is wel duidelijk dat hij heel hard andere voeding nodig heeft. Zijn armpjes zijn bijna zo dun als mijn duim. Na 2 dagen moesten we alweer met hem naar het ziekenhuis omdat hij niets at. Nadat hij een of andere behandeling heeft gehad is hij nu goed aan het opknappen. Hij heeft zijn eetlust terug en eet nu zelfs pap en een beetje posho. Dat gaat dus de goede kant op. Op dit moment verblijft hij bij de zusters in huis. Zij letten de hele dag en nacht op hem. Als hij wat gewend en aangesterkt is zal hij waarschijnlijk naar een van de slaapzalen gaan. Geen idee hoelang dat zal duren, maar tot nu toe hebben wij dus nog maar weinig met hem te maken.

Ik ben ondertussen begonnen met het nemen van Lusoga les. Lusoga is de taal die ze hier spreken. Het is best een ingewikkelde taal, maar ik wil het toch wel graag een beetje leren spreken. Door deze lessen hoop ik de kinderen wat beter te verstaan en mezelf beter verstaanbaar te maken voor hen. Ze verstaan (en spreken) wel een beetje Engels maar vooral bij de kleintjes valt dat nog best tegen. Ook bij de lokale bevolking dwing je wat respect af als je hun taal een beetje spreekt, waardoor ze je ook minder snel proberen af te zetten (bijv. op de markt). Het valt best tegen om er tijd in te steken, maar dat komt ook omdat ik de afgelopen week dus al zo druk bezig ben geweest. Ik hoop er de komende weken dus wat meer tijd voor vrij te kunnen maken.

Aanstaande donderdag gaan we een weekje op reis. Eerst 3 dagen naar Murchison Falls National Park. Een park in Noord-West Oeganda. Het schijnt best moeilijk te zijn om daar op eigen gelegenheid naar toe te gaan dus gaan we met een georganiseerde groepsreis (max. 8 pers.). Deze wordt aangeboden door een hostel in Kampala. Het kost helaas best wel wat geld, maar als je iets van het land wil zien, moet je er wat voor over hebben. Nu heb ik vorig jaar tijdens mijn reis door Oeganda (en Kenia) natuurlijk al het een en ander gezien, maar naar dit park ben ik nog niet geweest dus ik ben benieuwd. Na dit reisje blijven we nog een paar dagen in Kampala en Entebbe om ook eens rustig de tijd te nemen om deze steden te verkennen. In Kampala zijn we ondertussen al een paar keer geweest maar we hadden elke keer zoveel op het programma staan, dat we niet eens de tijd hadden om de omgeving in ons op te nemen. Daar gaan we nu dus maar eens wat tijd voor nemen. Het enige wat we wel al weten is dat er bij de Shoprite en Uchumi (grote supermarkten) in Kampala heel veel westerse produkten verkrijgbaar zijn. Deze winkels zijn dan ook best duur, maar af en toe als we in Kampala zijn kopen we daar toch iets (lekkers) dat hier niet te verkrijgen is. Voor de afwisseling eten we dan eens vers (bruin) brood i.p.v. het droge witte brood en dan kunnen we ook weer eens een ander gerecht klaarmaken. We hebben onze maaltijden ondertussen trouwens toch alweer met wat nieuwe recepten uitgebreid. Even een klein overzicht van wat we hier al allemaal in elkaar geflanst hebben: spaghetti, rijst met zoetzure saus (en kip), rijst met groenten & kerrysaus, ovenschotel, wortelstamp, Foe Yong Hai, pannekoeken en natuurlijk ook de gewone Hollandse gerechten; aardappels met vlees en groenten of zelfgemaakte appelmoes. We hebben helemaal niet zoveel verschillende producten, maar met een beetje creativiteit komen we een heel eind. Ik zou hier ook nog een heerlijke salade kunnen klaarmaken, maar die lust Marielle helaas niet, dus daar wacht ik nog even mee.
Gisteren heb ik een chocoladecake gebakken. Ik had de oven helaas een beetje te warm ingesteld waardoor de bovenste laag was aangebrand. Maar nadat we die eraf hadden gesneden smaakte de rest heerlijk. Voor herhaling vatbaar dus. De maaltijden die we 2 keer per week bij de zusters nuttigen gaan er ook goed in. Als je maar niet dagelijks hetzelfde eet, smaakt ook dat heel goed. Op de dagen dat we bij hen mee eten (zondag & donderdag) krijgen we meestal posho (soms matoke), dodo, chapati of pasta, friet of aardappelen, vlees of vis en een salade. Genoeg keuze dus en eigenlijk vind ik al deze gerechten tegenwoordig wel lekker. Wat ik echt nog steeds niet lekker vind zijn casave en matoke. Het enige nadeel is dat het eten meestal koud is voordat we gaan eten. We eten soms ook bij de vaders. Daar krijgen we meestal hetzelfde soort eten (iets minder uitgebreid) maar dan is het wel warm.

Vorige week zondag hebben Marielle en ik voor het eerst een eindje gelift. Daar willen we geen gewoonte van maken maar we waren met een matatu op weg naar Jinja toen we met stukken kwamen te staan op een punt waar je moeilijk een andere matatu kon krijgen omdat ze allemaal vol zitten. We besloten onze charmes toen maar in de strijd te gooien om een lift te krijgen. Met z’n tweeën durven we dat wel maar in je eentje is dat niet zo veilig. Al heel snel stopte er een vriendelijke man die ons gratis naar Jinja bracht. De vraag blijft natuurlijk ofdat hij stopte omdat we blank zijn of omdat hij gewoon een vriendelijke man was, maar wij waren in ieder geval heel blij dat we niet dat hele eind (ruim 10 km) hoefden te lopen.

Bijna elke zondag gaan we hier naar de kerk. In het begin gingen we naar de vroege mis (7:30 uur). Deze is in het Lusoga. Omdat we daar echt helemaal niets van verstaan is er geen bal aan. Ik ben toch al niet zo’n kerkganger, maar als je er dan ook nog eens niets van verstaat is het helemaal saai (sorry voor de mensen die ik nu beledig). Daarom hebben we een aantal weken besloten om voortaan naar de Engelse mis te gaan (om ± 9 uur). De missen duren hier 1,5 uur. Ik moet eerlijk zeggen dat het me af en toe toch best wel moeite kost om me er elke zondag weer toe te zetten. Tot nu toe ben ik elke week wel naar een mis geweest (soms missen van 5 uur), maar of ik dit mijn hele verblijf volhoud weet ik nog niet. Er wordt wel veel gezongen tijdens een mis, dat breekt de tijd dan best wel, maar verder is het redelijk hetzelfde als in Nederland. Tijdens de Lusoga-mis zitten er veel dorpelingen in de kerk. De Engelse mis is vooral voor de oudste leerlingen van de basisschool, de leerlingen van het voortgezet onderwijs, de studenten van de universiteit en de beter opgeleide mensen. De kerk zit hier tot 2 keer toe afgeladen vol. De mensen dringen zich echt naar binnen, alsof er iets lekkers te halen valt.

Tot slot wil ik jullie ook nog even melden dat we hier veel huisdieren hebben. Naast de kippen en honden die buiten lopen zit het huis vol kleine goudkleurige mieren, bijna elke avond krijgen we bezoek van een muis en kleine hagedisjes en verder zitten er ook regelmatig spinnen en af en toe kakkerlakken en ander klein ongedierte. De meeste dieren laten we maar gewoon lopen, maar die muis vind ik maar niets en de mieren kruipen ook overal in. We hebben al onze etenswaren die in zakken en pakken zitten al in een bak gezet zodat de muizen daar in ieder geval niet bij kunnen, maar tegen de mieren hebben we nog geen echt effectief middel gevonden. We hebben wel iets gestrooid en we binden alles altijd goed dicht maar toch weten ze zich soms nog binnen te dringen. Soms zit het brood helemaal vol. Dit hebben we nu dan maar in een trommel gedaan, dat werkt tot nu toe wel. Zelfs open pakken melk of sap, boter en ontdooid vlees dat in de koelkast staat zitten soms helemaal vol mieren. SMERIG!!

Dit was het wel weer voor deze keer. Vanaf donderdag ben ik een weekje weg, maar daarna probeer ik snel weer iets van me te laten horen, met mooie foto’s.

Liefs Nairuba (Sabine)

PS. Ik mag tussen al die ‘zwarte’ mensen dan heel wit lijken, toch begin ik al een aardig kleurtje te krijgen.