WEEKVERSLAG

Hallo allemaal,

Daar ben ik dan weer een keer. Het is even geleden, maar afgelopen maandag heb ik hier ook 2 uur gezeten en op het moment dat ik mijn berichtje op de site wilde zetten, viel de verbinding weg en was ik alles kwijt. Dit is dus mijn tweede poging om een heel lang verhaal op de site te zetten. Ik heb de laatste week echt ontzettend veel gedaan, dus wordt het dit keer een weekverslag van zaterdag 29 september t/m zondag 7 oktober. Veel leesplezier!

Zaterdag:
Deze morgen ben ik hier voor het eerst gaan hardlopen. Ik kende de omgeving nog niet zo goed maar er had niemand tijd om me een keer de weg te wijzen, dus ben ik toch maar zelf op pad gegaan. In eerste instantie wilde ik wat rondjes om een veld lopen, maar dat rondje was zo kort dat ik toch maar besloot om verder weg te gaan. Op zich wel leuk want dan zie je nog eens wat, maar uiteindelijk was het toch niet zo slim want na een half uur hardlopen over ontzettend slechte paden was ik de weg kwijt en had ik last van mijn knie. Ik heb aan een aantal mensen de weg gevraagd, maar ik kwam er al snel achter dat de mensen die wat verder buiten het dorp wonen slecht Engels spreken. Nadat ik meerdere keren de verkeerde kant uit was gestuurd, was er eindelijk iemand die me wel de goede weg wees. Hij was zelfs zo aardig om een eindje verderop op mij te wachten om me nogmaals te vertellen waar ik heen moest. Ik kon op een gegeven moment bijna niet meer lopen van de pijn in mijn knie, dus ik was erg blij toen ik na ruim een uur (via een binnendoorweggetje) terug was bij het weeshuis.
Vervolgens gingen we voor de eerste keer met een aantal kinderen zwemmen in Jinja. In de afgelopen weken hebben we hier een Deense vrijwilligster ontmoet (zij is hier maar 4 weken) en zij ging ook met ons mee, dus namen we 3 kinderen mee (Doreen, Isaak en Josephine). Wij dachten ze zo mee te kunnen nemen in de matatu (taxibusje), maar ze moesten hun beste kleren aan en de schoenen moesten eerst nog gepoetst worden. Na een half uur konden we eindelijk gaan. In Jinja zijn we eerst op zoek gegaan naar zwemkleding voor de kinderen. Deze zouden ze moeten hebben, maar het was allemaal onvindbaar. We hadden wel wat andere broekjes meegenomen voor het geval we in Jinja niets konden vinden. Dat was maar goed ook want ze hadden inderdaad niets. Nadat we bij het Source Café wat hadden gedronken zijn we achter op motorbodaboda’s (brommers) naar het Nile Resort gereden. Hier hebben we ons goed vermaakt. Het was niet zo heel mooi weer en de kinderen zijn maar 1 keer in het water geweest, maar ze hadden veel plezier en dat was het belangrijkste. Op de terugweg in de matatu hebben ze alle 3 geslapen, volgens mij zegt dat genoeg. Marielle en ik zijn ‘s avonds uit eten geweest bij het Mwaana Highway Hotel in Iganga. Een kippepoot, friet en drinken voor nog geen 2 euro pp. Waar vind je dat nu nog?!

Zondag:
We wilden weer met wat kinderen naar de kerk gaan, maar er was niemand netjes aangekleed, dus zijn we maar met z’n tweeen gegaan. Dit doen we dus echt niet elke week. De mis was in Lusoga, de taal die ze hier spreken, dus we verstonden er niets van. De mis duurt hier 1,5 uur en qua inhoud is het niet veel anders dan in Nederland, behalve dan dat er wat meer wordt gezongen en er andere muziekinstrumenten (percussies) worden gebruikt. Tussen 9 en half 10 begint er een Engelstalige mis, daar gaan we een andere keer naar toe, maar zondag is ook onze vrije dag en als we naar de Engelse mis gaan, zijn we al een halve dag kwijt. ‘s Middags zijn we de omgeving van het Babies Home gaan verkennen. Er zijn hier echt ontzettend veel scholen. In heel Iganga misschien wel 30. Binnen een afstand van ongeveer 1 km staan al +/- 4 basisscholen, 1 voortgezet onderwijs, opleiding voor leraren in het basisonderwijs (soort Pabo), universiteit en een instituut voor blinde en slechtziende kinderen t/m 16 jaar. Deze kinderen gaan naar een gewone basisschool waar ze in een apart lokaal les krijgen. Dit doen ze om ze toch een beetje te integreren in de samenleving (vind ik wel heel goed). We zijn overal gewoon binnen gelopen en je wordt overal vriendelijk ontvangen en ze leggen graag van alles uit. Een klein nadeel is dat sommigen vervolgens wel om geld of een cadeautje vragen. Op het blindeninstituut hebben we van een slechtziend meisje een rondleiding gehad. Zij heeft ons ook laten zien waar ze naar school gaan. De universiteit had vakantie, dus daar viel nu niet zoveel te zien. ‘s Avonds hebben we weer bij de zusters gegeten. Dit doen we nu 2x per week en dat bevalt me goed. Het eten smaakt veel beter als je het geen 14 keer per week hoeft te eten.

Maandag:
Vandaag hadden we een feest ter ere van de sterfdag van de oprichtster van The little sisters of Saint Francis. De zusters van het weeshuis behoren ook tot deze organisatie, dus waren wij ook uitgenodigd. Niet echt heel bijzonder. De dag begon met een mis die 45 min. te laat begon en 2,5 uur duurde. Aan het einde van de mis werden allerlei mensen bedankt en wij als blanke gasten natuurlijk ook. Daarnaast werden we ook met onze Oegandese namen aan iedereen voorgesteld. Na een korte pauze zouden er allemaal speeches volgen, maar daar zijn wij niet voor gebleven. Marielle en ik waren samen met 3 Duitsers naar de mis geweest. Julian heeft hier een aantal jaren geleden als vrijwilliger voor de vaders gewerkt en was hier nu met zijn vriendin Elizabeth op vakantie en Thomas is nu vrijwilliger bij de vaders. Wij zijn met z’n allen naar het huis van de vaders gegaan en hebben daar wat gegeten. Vervolgens zijn we terug gegaan naar het feest, waar we om 16:00 uur een lunch kregen aangeboden. Daar hebben we ook maar weer aan mee gedaan, hoefden we ’s avonds niet meer te eten. Tijdens de lunch onweerde en regende het buiten flink (het regenseizoen is begonnen). Na ruim een uur was het eindelijk droog en konden we naar huis. Zo ziet een officieel feest van de zusters (kerk) er hier dus uit: een ellenlange mis, speeches en eten. Hierbij wordt absoluut niet op de tijd gelet. Tijd kennen ze hier trouwens helemaal niet echt, of juist wel maar geen klok!

Dinsdag:
Dit was voor mij een bijzondere dag. Ik heb de hele dag doorgebracht met Joseph Kamunge uit Kenia. Ik heb hem vorig jaar op mijn reis door Kenia en Oeganda leren kennen. Hij was toen onze chauffeur en ik ben contact met hem blijven houden. Ik heb hem een tijdje terug laten weten dat ik voor een aantal maanden in Oeganda (in de buurt van Jinja) ging wonen en gevraagd om te laten weten als hij een keer in de buurt was. Dat was nu dus. Hij was weer met een Nederlandse groep op doorreis en verbleef 2 nachten in Jinja. Het was voor mij wel een verrassing dat we elkaar al zo snel zagen. We hebben de hele dag gekletst en wat door de stad en over de markt gelopen. Het was hartstikke gezellig. ’s Avonds even met mama gebeld, maar het beltegoed vliegt er hier doorheen. Voor 5 euro kan ik amper 11 minuten naar huis bellen, dus dat is een duur grapje. In Jinja heb ik wel een adresje gevonden waar je heel goedkoop naar Nederland kunt bellen (13 cpm) maar dat heb ik helaas niet altijd bij de hand.

Woensdag:
Ik ben voor de eerste keer met kinderen (en zorgmoeders) naar de dokter geweest. Niets ernstigs hoor, alleen Sam (een jongetje van het weeshuis) had een bult achter zijn oor. Bij de dokter werd eerst zijn temp. Opgemeten (thermometer onder de oksel). Daarna kreeg hij een plaatselijke verdoving en werd de bult meteen opengesneden. Sam vond het maar niets en huilde behoorlijk. Ik moest hem mee vasthouden omdat hij niet stil bleef liggen. Toen het klaar was klampte hij zich helemaal aan mij vast en was hij kletsnat van het zweet. Echt zielig. Toen we buiten kwamen kwam er nog een zorgmoeder met een jongetje (Joachim) en meteen daarna kwam zuster Sylvia met een zorgmoeder en 3 babies (Richard, Regina en Margaret). Ze vroeg mij om mee te gaan naar het ziekenhuis waar ze alle 3 een inenting moesten gaan halen. Bij het ziekenhuis was het super druk. Buiten zat het vol met wachtende mensen met kleine kinderen. Volgens mij werd er niet gewerkt (zoiets ving ik op) dus zijn we maar weer terug gereden naar de dokter waar de babies alle 3 onderzocht werden vanwege een verkoudheid. Temp. meten, naar de longen luisteren en vervolgens gingen we met 7 doosjes medicijnen naar huis. ’s Avonds voor het eerst varkensvlees gekocht langs de straat. Er hangt een heel opengesneden varken, waar ze de hoeveelheid vlees wat je wilt van afsnijden. ’s Avonds klaargemaakt en het smaakte goed en we zijn er niet ziek van geworden.

Donderdag:
Dit leek een gewone dag te gaan worden, maar halverwege de dag kregen we te horen dat er ’s avonds een feestje was ter ere van het afscheid van 2 studentzusters (Marie en Lucy), die bij ons werkten. Ik heb ’s middags wat meegeholpen met het versieren van de eetzaal. Voor de kinderen begon het ‘feest’ rond 15:30, voor ons begon het ’s avonds rond 20:00 u. met eten en een paar korte speeches en daarna was het buiten feest. Dit duurde tot 23:30uur. Er werd wat gedanst op Afrikaanse muziek en op een gegeven moment hebben we een jump-cd tevoorschijn gehaald en hebben we met z’n allen staan jumpen. Er waren ook nog een aantal kinderen bij en die vonden het fantastisch.

Vrijdag:
Vader Ndanda heeft Marielle, Julian, Elizabeth en mij meegenomen naar Soroti, waar op zaterdag een feest plaatsvond. Onderweg hebben we met eigen ogen de gevolgen van de overstromingen in Oeganda kunnen aanschouwen. De hoofdweg naar Soroti was al afgesloten, maar de weg die we nu moesten nemen was op 1 plaats ook overstroomd. Er was zelfs even twijfel of we er wel door konden, maar na een kort oponthoud konden we er gelukkig wel door. Aan beide kanten van de weg was over kilometers afstand alles ondergelopen. Overal stonden huisjes (hutjes) in of tussen het water, maar op veel plaatsen woonden wel nog gewoon mensen. Volgens vader Ndanda worden deze huisjes op termietenheuvels gebouwd, waardoor de huisjes zelf nog redelijk lang boven water blijven. Na het passeren van de overstromingen, kwamen we aan in Kyere. Daar hebben we een bezoek gebracht aan de Parish of the Diocese of Soroti. Hier heeft ruim 32 jaar priester uit Nederland (Harrie van Dijk) gewoond en gewerkt. Kort voor mijn vertrek naar Oeganda ben ik in contact gekomen met zijn familie uit Vorstenbosch. Zij hadden mij gevraagd of ik eens een kijkje wilde gaan nemen in Kyere, als het tenminste veilig was. Dit had ik tijdens mijn eerste ontmoeting met vader Ndanda verteld, en nu nam hij me dus al mee. Het was leuk om daar rond te kijken. Vader van Dijk heeft in Kyere veel werk verricht en iedereen was heel erg over hem te spreken. Er is in zijn tijd (onder zijn leiding) een verblijf voor priesters gebouwd, een kerk, een basisschool, een school voor voortgezet onderwijs en een kliniekje. We hebben een uitgebreide rondleiding gehad. Wat me het meeste opviel, was dat vooral de groepen voor het basisonderwijs erg groot zijn. Er zitten ruim 1100 kinderen op school. De grootste groep (groep 3 in Ned.) telde maar liefst 183 kinderen. Die kregen allemaal les in 1 lokaal van 1 leerkracht. Alle andere groepen telde ook meer dan 100 leerlingen. Dat kun je je in Nederland toch echt niet voorstellen. Het enige probleem was eigenlijk het tekort aan lokalen. Leerkrachten krijgen ze van de regering, dus als er meer lokalen gebouwd zouden kunnen worden, krijgt de school meer leerkrachten en kunnen de groepen kleiner worden. Toen de school gebouwd werd, was het allemaal groot genoeg, maar het aantal leerlingen is in de afgelopen jaren enorm toegenomen. De groepen op het voortgezet onderwijs waren gelukkig veeeel kleiner, maar zij zaten in gebouwen die wel een renovatie kunnen gebruiken. De kerk zag er prachtig uit, zowel van binnen als van buiten en ook het kliniekje was op zich goed, maar erg sober en er is totaal geen privacy voor de patienten.
Na de lunch, die we om 16:00u. kregen, zijn we verder gereden naar Soroti. Daar verbleven we in een prachtig vakantieresort (Eneku Village). We konden daar gratis verblijven, omdat het door een priester is opgezet en het dus deels behoort tot de Parish of diocese of Soroti (of zoiets). Tijdens het wachten op onze maaltijd (1,5 uur) heeft het weer heel hard geonweerd en geregend. Om de tijd te doden hebben we met z’n allen UNO gespeeld (een kaartspel, soort pesten).

Zaterdag:
Vandaag vond in Soroti een feest plaats, ter ere van het aftreden van de oude bisschop van de diocese of Soroti en het aanstellen van de nieuwe.
Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt vertrokken we om 9:00u. al naar de kerk. Daar zouden alle bisschoppen, priesters en een aantal zusters samenkomen. Wij zijn meteen door gelopen naar het veld waar de gelegenheid plaats zou vinden, waar we om 9:45u op onze stoelen zaten. Een uur later (3 kwartier te laat) begon de viering, die tot 14:15u duurde. Vervolgens volgden er nog een hele reeks speeches, die allemaal op hetzelfde neerkwamen, en om 16:00u wat het dan eindelijk afgelopen. Wij zaten toen al ruim 6 uur onder een hete tent. We hadden zelf geen eten of drinken meegenomen, want we dachten dat het rond 12:00u. wel afgelopen zou zijn. Dat hebben we geweten! Gelukkig kregen we na uren droog zitten een flesje water aangeboden. Dat was heerlijk!
Meteen na de viering zijn we aan de terugweg begonnen (nog steeds niets gegeten). Ook nu hadden we een klein oponthoud bij het overstroomde weggedeelte. Marielle en ik hadden tijdens de afgelopen dagen besloten om samen met Julian en Elizabeth naar de Sipi Falls te gaan. Daar kwamen we op weg naar huis bijna langs. We vonden het zonde als we daar nu aan voorbij zouden rijden en een andere keer weer een hele reis voor moesten maken, dus gingen we er nu maar heen. In Mbale heeft vader Ndanda ons afgezet en hebben we een matatu genomen. Julian en Elizabeth hadden nog snel wat water en muffins gekocht. Daar was ik wel heel blij mee, want het was ondertussen 19:00u. en we hadden sinds het ontbijt niets meer gegeten (gebeurt hier regelmatig). We zijn naar Crows Nest gereden. Dit is een camping met lodges. Hier ben ik vorig jaar tijdens mijn rondreis ook geweest, dus het was voor mij bekend terrein. Het was al pikdonker toen we aankwamen en om 21:00u hadden we eindelijk onze maaltijd (lunch & diner-in-1). Wat was dat afzien. Gelukkig gaat honger na een paar uur weer over, maar ik begin nu wel een klein beetje te ondervinden wat honger nu eigenlijk is.

Zondag:
Julian en Elizabeth gingen samen een wandeling naar de watervallen maken en Marielle en ik hebben een gids ingehuurd die ons de weg wees en wat vertelde over de planten etc. We zouden een wandeling van 3 a 4 uur maken naar 3 watervallen. Deze wandeling had ik vorig jaar ook al gemaakt, maar ik vond het niet erg om hem nog een keer te maken. Op weg naar de 3e waterval begon het helaas te regenen en onweren. Dat vonden we niet zo veilig, dus besloten we de 3e waterval alleen van een afstandje te bekijken en snel terug te keren naar de camping. We kregen van onze gids een blad van een bananenplant. Deze worden hier wel eens gebruikt als paraplu. Het hielp niet veel, maar wel iets. Toen we langs een huisje kwamen gingen we onder het afdak staan schuilen voor de heel harde regen. We werden door de bewoners binnengevraagd. Dat was natuurlijk wel leuk. De man des huizes kwam aanzetten met een lokaal drankje wat hij me voor 1000 shilling (43 cent) probeerde aan te smeren. Hij zij dat het geen sterk drankje was, maar de geur van hele sterke alcohol walmde door de hele ruimte, dus daar bedankte ik maar voor. Toen we na de bui weer vertrokken vroeg de man nogmaals om geld. Wij wisten niet of we hem iets moesten geven voor het schuilen, maar onze gids zei dat we hem niets verschuldigd waren. De terugweg naar de camping was nog een hele ervaring op zich. Door de regen waren de paadjes enorm slipperig geworden. Ik was dan ook blij toen ik zonder valpartij de camping bereikt had. Nadat we nog wat hadden gedronken zijn we weer naar Iganga vertokken. Al voordat we aan de weg kwamen, werd er een matatu voor ons aangehouden (wat een luxe!) dus konden we meteen instappen. In Mbale moesten we overstappen en na 30 min. wachten tot de matatu vol was, konden we onze reis naar Iganga voortzetten. Ook in de matatu werden we weer om geld gevraagd. Dit maken we nu steeds vaker mee. Leuk is het niet, maar we wisten dat het hier regelmatig gebeurt, dus zijn we er wel een beetje op voorbereid. Rond 18:30u. waren we terug op babies home. Ik heb meteen mijn broek gewassen, want die was na 3 dagen dragen en wandelen in de modder wel erg vies. Gelukkig heb ik hem schoon gekregen, lang leve de ossegalzeep!

Ik heb nu voor de 2e keer ruim 2 uur zitten typen, maar ben nu wel zo slim geweest om alles op te slaan op stick. Het is een heel verhaal geworden, maar ja dat krijg je als je zoveel meemaakt en tussendoor geen tijd hebt om iets op de site te zetten. Ik hoop dat het leuk was om te lezen. Er is ondertussen alweer ruim een halve week voorbij, waarin ik ook weer van alles heb meegemaakt, maar dat komt de volgende keer wel weer. Hopelijk heb ik nu weer wat eerder de gelegenheid om terug te komen, dan kan ik het wat korter houden. Nu stop ik er in ieder geval mee.

Ik wil trouwens wel nog even iedereen bedanken voor de reacties op de site en voor de mailtjes. Ik vind het heel leuk om ze te lezen, dus blijf reageren!

Heel veel groetjes Nairuba (Sabine)